LOL vliegt er uit!

Als je je ogen bijna dichtkneep en door je oogharen keek, leek het eigenlijk wel of er zondagochtend zeven geamputeerde zweefvliegtuigjes het terrein van vliegveld Terlet opreden. Maar het waren gewoon Strada´s en Questen. En dan waren er ook nog twee gewone luchtfietsers. Die negen maakten onder de noemer van de maandelijkse toertocht van LOL uit Zutphen een rondje dat ze naar die plek had gebracht.

LOL op vliegveld Terlet

Ik woon al 20 jaar in Dieren en heb tientallen malen in het gebied rond Terlet gewandeld en gefietst maar op het vliegveldje zelf was ik nog nooit geweest. Tot zondag dan. Ze bleken er fatsoenlijke hompen appelgebak mét slagroom te hebben en daar draait het tenslotte allemaal om bij zo'n LOL toertocht.

Vertrek van de Houtmarkt

Uiteindelijk fietsten we weer verder. Via een route die speciaal voor Arjen was uitgestippeld. Hij moest namelijk een laptop ophalen in Apeldoorn en daar past de rest zich dan heel makkelijk aan aan. Hoenderlo kwam in zicht en intussen was het behoorlijk druk geworden op de wegen en fietspaden. Met zo'n lange sliert vleugelloze vliegtuigfietsjes blijkt het op zo'n dag telkens een hoop tijd te kosten om een hindernis (stoplicht, kruising, andere fietsers) te passeren.

Ten noorden van Hoenderlo heb je dan de bult naar Apeldoorn. De eerste keer dat ik hier naar beneden zeilde vond ik het wel eng snel gaan. Ik bleek uiteindelijk meer dan 60 kilometer per uur gehaald te hebben en dat was toen een record voor mij. Nu bleef ik steken op 50 km omdat er een ´gewone´ fietster voor mij reed. Ik kon er niet voorbij en het viel me op dat ik het met die 50 op de teller helemaal niet zo snel vond gaan. Nu leek het een ontspannen sukkelgangetje. Snelheid went blijkbaar.

Dank zij deze dame ging ik maar 50 km per uur. Eigenlijk wel relaxed ;-)

 Ergens bij Beekbergen werd er weer eens gestopt. Ik bungelde zoals gebruikelijk helemaal achteraan en op het moment dat ik stopte was er al een verhitte discussie over de DF in volle gang. Nadat een aantal LOLlers elkaar eindeloos had doogezaagd over gewicht, stijfheid en bandenbreedtes kwam ineens het ´euforie-effect´ voorbij.  De rest van het verhaal vergat ik onmiddellijk maar dat speciale effect knoopte ik in mijn oren.

Waarover spraken zij? Het DF-euforie-effect!

Het euforie-effect: Je fietst met je loodzware glasvezel oceaanstomer naar Dronten voor een proefritje. Natuurlijk sleep je van alles mee. Een kloeke computergestuurde pomp die je via je smartphone kunt instellen, een doosje oordopjes, een buitenband, twee binnenbanden (oh nee, meer), een litertje water, plakspullen, extra plakspullen, 6 krentebollen, 2 mueslirepen, een flinke zak winegums, een trottoirtegel, een meer dan complete set noodgereedschap, een actioncamera, een fotocamera, een versleten ketting en zo nog meer klein spul. En dan stap je in zo'n gedroomde DF. Een lege en kale fiets. Een gloednieuwe glimmende velo-bolide. Je hebt van iedereen al gehoord dat ie zo superlicht fietst en dat vooral de acceleratie gewééééldig is. Je klikt je schoenen vast en geeft een paar flinke meppen op de pedalen. Dat doe je anders nooit maar die acceleratie moet natuurlijk wel ergens vandaan komen. Met name uit jouw benen. En dan ga je door de combi van een mooie state-of-the-art lichte en stijve velomobiel én je verwachttingen daarvan als een raketaangedreven dragracer over het asfalt. Wooooow! 

En dat is dan het euforie-effect dat de heren van LOL bespraken. Ik hoorde het aan en dacht, dit moet ik onthouden. ;-).'

Gelukkig zijn er altijd weer aardige automobilisten die je rustig de tijd geven als je weer eens met je glasvezel oceaanstomer de bocht niet kunt krijgen. Wim (QuestXS rechts) denkt "dat zal mij niet gebeuren..." en maakt alvast zo'n typische Quest schijnbeweging.

Wat later sloeg Arjen af om zijn laptop op te halen. Wij, de rest van LOL, fietsten verder in oostelijke richting. Thuis stonden er 93 zonnige kilometers op de teller. Die waren weer voorbijgevlogen!



Ook Wim maakte een verslag