Ode aan mijn eerste minivizier

Al bijna 9000 kilometers zit je op mijn fiets. Talloze regenbuien, stormen, sneeuw, hitte, koude, laagvliegende insecten en wat al niet meer heb je moeten doorstaan en af moeten weren. En dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Dan loop je al snel wat krassen en krasjes op. Voor mij ging het zicht daardoor langzaam maar zeker van een heldere onbewolkte dag naar één met permanente mist en nevel. En dan is het helaas tijd om afscheid te nemen.

Dank je wel, dat je me 9000 kilometers heerlijk uit de wind hebt gehouden en ook nog eens, als gratis bijprodukt, ervoor zorgde dat ik iets minder hard hoefde te trappen. Omdat jij al die vervelende en wervelende luchtstromen beter over mij heen leidde.

En bovendien, een velomobiel zónder jou is toch niet echt af? Je hoort erbij, zonder jou is mijn fiets maar een rare blote banaan.

Links nieuw,  rechts oud...

Dank daarvoor, je gaat met pensioen in de grote kast met velomobielspulletjes. Wie weet kom je nog eens van pas. Nee  je wordt niet afgedankt, je gaat uitrusten, een andere fase van je bestaan tegemoet. 

Je opvolger ligt al klaar, zorgvuldig met de hand uitgeknipt uit een groot stuk Lexan. Maar wél naar jouw lichtend voorbeeld.